11.03.1989 - Śląsk Wrocław - Górnik Zabrze 1:0

11 marca 1989 (sobota), godzina 11:00 1. liga 1988/89, 16. kolejka	Śląsk Wrocław	1:0 (1:0)	Górnik Zabrze	Wrocław, stadion Śląska Sędzia: Władysław Dąbrowski (Warszawa) Widzów: 12 785
	Jaworski 42 g	1:0
Prusik			Grembocki, Piotrowicz
Janusz Jedynak Waldemar Tęsiorowski Roman Szewczyk Paweł Król Janusz Góra Mirosław Jaworski Ryszard Tarasiewicz Stefan Machaj Waldemar Prusik Mirosław Gil Aleksander Socha (17 Janusz Łuczak, 62 Mirosław Drączkowski)		SKŁADY	Józef Wandzik Jacek Grembocki Piotr Brzoza Piotr Jegor Marek Piotrowicz Piotr Rzepka (75 Dariusz Koseła) Robert Warzycha Jan Urban Ryszard Komornicki Krzysztof Zagórski (46 Waldemar Kamiński) Ryszard Cyroń
Trener: Romuald Szukiełowicz			Trener: Marcin Bochynek

Relacja

Sport

Punkty dla szeregowych

Klubowy stadion Śląska nie pomieścił wszystkich widzów. Zainteresowanie meczem było tak duże, jak gdyby drużyna wrocławska nie broniła się przed degradacją, a sięgał przynajmniej po premiowane miejsce w lidze. Wszystkich interesowało co też się zmieniło w Śląsku i na co można liczyć na tle tak wytrawnego przeciwnika, jakim jest mistrz Polski. Dla trenerów obu drużyn ważna była licytacja – kto jest lepiej przygotowany do sezonu. I od razu można odpowiedź, że pod względem kondycyjnym może być remis, ale jeśli weźmie się pod uwagę werwę, wolę walki i nieustępliwość – to z pewnością wszystko przemawia za drużyną wrocławską.

Przecież Śląsk praktycznie nie ma napastników, a tych nie brakuje w Górniku. Zabrzanie wprawdzie mogli się podobać przy inicjowaniu akcji z głębi pola, ale były one szybko przerywane przez wysoko kryjących piłkarzy Śląska. Górnik nie potrafił wypracować sobie czystych pozycji z których mógłby zdobywać bramki. Na przeszkodzie stała własna niemoc, jak też skuteczna gra obrońców Śląska, wśród których znakomicie zadebiutował były piłkarz Szombierek – Szewczyk.

O ile w Górniku nawet przez szkło powiększające, trudno było się zorientować, kto jest wodzem w boiskowej batalii, o tyle w Śląsku było wszystko jasne. Tarasiewicz, najlepszy piłkarz na boisku, był reżyserem i wykonawcą zamierzeń ofensywnych. Dawno nie widziałem tak dobrze usposobionego pomocnika Ślaska. Miał on obok siebie znajdującego się w wysokiej formie Jaworskiego, który szybko zasymilował się w nowej drużynie. Właśnie współpraca pomiędzy nimi położyła gości na łopatki. Tarasiewicz zacentrował w 42 min. prawie spod chorągiewki, a Jaworski dobił piłkę do siatki efektownym szczupakiem. Nieco wcześniej Jaworski po błędzie Wandzika przy wznawianiu gry o mało co nie zdobył gola, być może łatwiej byłoby sięgnąć gospodarzom po sukces, gdyby nie brutalne zagranie Grembockiego, który wysoko podniesioną nogą trafił korkami w Sochę. Skrzydłowemu musiano w ambulatorium założyć 4 szwy pod okiem. Zresztą Grembocki nie przebierał w środkach i dopiero za piątym faulem otrzymał żółtą kartkę.

W ostatnich 20 minutach zabrzanie przycisnęli, ale nie potrafili zdobyć się na strzały. Tylko dwukrotnie Urban próbował zmienić wynik, ale bez efektu. W sumie mistrz Polski występujący bez Dankowskiego (kara za żółte kartki) nie podbił Wrocławia. A Śląsk – to już nie ta sama niemrawa, pozbawiona wyrazu drużyna, która w jesieni była chłopcem do bicia.

Maciej Bilewicz, Sport nr 52 (7856), 13 marca 1989