30.04.1980 - GKS Katowice - Górnik Zabrze 2:1

30 kwietnia 1980 (środa) 1. liga 1979/80, 23. kolejka	GKS Katowice	2:1 (0:1)	Górnik Zabrze	Katowice Sędzia: Ryszard Sobiecki (Warszawa) Widzów: ok. 5 000
	Biegun 59 Bożyczko 88	0:1 1:1 2:1	Dolny 38 g
Sput Wijas Zając Matys Krzyżoś Łuczak Grzywaczewski Chmaj (72 Górnik Pluta( 46 Bożyczko) Konkolewski Biegun		SKŁADY	Waldemar Cimander Bernard Jarzina Jerzy Gorgoń Tadeusz Dolny Ireneusz Lazurowicz Henryk Wieczorek Waldemar Matysik Stanisław Curyło (74 Krzysztof Szwezig) Joachim Hutka Edward Socha Andrzej Pałasz
Trener: Joachim Szołtysek			Trener: Władysław Żmuda

Relacje

Sport

Sztuką było przegrać...

Statystyka tym razem nie zdała egzaminu – jest myląca. Prawie we wszystkich elementach składających się na obraz gry i możliwych do policzenia przeważali piłkarze Górnika. I tak: egzekwowali więcej rożnych (10:2), oddali więcej strzałów (10:5), przyznano im więcej wolnych (17:10), częściej wybijali piłkę z autu (20:12). Katowiczanie okazali się lepsi „tylko” w ilości uzyskanych goli i w rezultacie odprawili utytułowanych przeciwników z niczym. „Sztuką było ten mecz przegrać” - powiedział w szatni trener Władysław Żmuda. I chyba miał rację. Jak do tego doszło? Zaczęło się pod znakiem stałych fragmentów gry. Goście pod tym względem z nadwyżką zdyskontowali swoje umiejętności. W 38 min. Socha precyzyjnie dośrodkował z rogu wprost na głowę dobrze ustawionego Dolnego, który w stylu swego partnera z drużyny – Wieczorka, pokonał Sputa. Natomiast nieco wcześniej, po starciu tegoż Dolnego z Chmajem sędzia przyznał gospodarzom jedenastkę. Piłkę ustawił sobie naprzeciw bramkarza nieźle spisujący się w tym spotkaniu Łuczak. W chwile później mając do dyspozycji ponad 7 metrów przepisowej szerokości bramki, trafił akurat w ograniczający ją słupek... Opisane wyżej okoliczności mogły wyprowadzić z równowagi każdy zespół, nie mówiąc już o Katowicach, balansujących w pobliżu dna tabeli. Że tak się nie stało pozostanie słodką tajemnicą piłkarzy Joachima Szołtysika. Jak nigdy nic – grali dalej. Czekali na swoją szansę. Pierwsza nadarzyła się w 59 min... kiedy to najpierw Bożyczko próbował jakiegoś karkołomnego podbicia pietą na polu karnym, stwarzając bezwiednie okazję Biegunowi. Dzięki temu ten ostatni mógł oddać pierwszy w tym meczu strzał. Jeden strzał – jedna bramka! To jest skuteczność. Drugą okazję sprokurował Lazurowicz. Podał piłkę własnemu bramkarzowi i niefrasobliwie nie sprawdził kogo ma za plecami. A z tyłu czyhał Bożyczko. Nie wiadomo dlaczego obrońca Górnika dał się nabrać na tę prostą sztuczkę. Napastnik Katowic tymczasem triumfalnie wjechał do bramki, co oznaczało zdobycie dwóch, jakże cennych dla gospodarzy w aktualnej sytuacji punktów. W ten sposób zabrzanie pokpili sprawę i mimo niezłej gry takich piłkarzy jak Hutka, Pałasz, Matysik czy Socha – przegrali. Gospodarzy trudno jednoznacznie ocenić. Nie wznieśli się wprawdzie na wyżyny piłkarskiego kunsztu, ale starali się jak mogli najlepiej. Zresztą – zwycięzców się nie sądzi.

P.M., Sport nr 86 z 2 maja 1980 r.