Tekst źródłowy strony 15.11.1959 - Cracovia - Górnik Zabrze 0:1

{{Mecz
 | data                      = 15 listopada 1959
 | rozgrywki_i_sezon         = [[Sezon 1959|1. liga 1959]]
 | runda                     = 22. kolejka
 | drużyna1                  = [[Cracovia]]
 | herbdruzyna1              = {{Herb|nazwaklubu = Cracovia}}
 | wynik                     = 0:1
 | wynik_poszczegolne_czesci = (0:1)
 | drużyna2                  = {{Górnik}}
 | herbdruzyna2              = {{Herb|nazwaklubu = }}
 | miejsce                   = Kraków
 | sędzia                    = Bilak
 | widzów                    = 30 000
 | czas_gry                  = 
 | gol1                      = 
 | stan                      = 0:1
 | gol2                      = Jankowski 33
 | żółtekartki1              = 
 | żółtekartki2              = 
 | czerwonekartki1           = 
 | czerwonekartki2           = 
 | sklad1                    = <br />Leopold Michno<br />Roman Durniok<br />Eugeniusz Mazur<br />Józef Gołąb<br />Antoni Konopelski<br />Zygmunt Malarz<br />Jerzy Swoboda<br />Herbert Manowski<br />Zygmunt Marciniak<br />Jerzy Dudoń<br />[[Waldemar Jarczyk]]
 | sklad2                    = <br />[[Joachim Szołtysek]]<br />[[Henryk Hajduk]]<br />[[Antoni Franosz]]<br />[[Henryk Czech]]<br />[[Ginter Gawlik]]<br />[[Marian Olejnik]]<br />[[Edward Jankowski]]<br />[[Erwin Wilczek]]<br />[[Edmund Kowal]]<br />[[Ernest Pol]]<br />[[Roman Lentner]]
 | trener1                   = [[Michał Matyas]]
 | trener2                   = [[Janos Steiner]]
}}

==Relacja==

==Przegląd Sportowy==

'''Cracovia grała, Górnik Zabrze zwyciężył i w konsekwencji degradacja do II ligi.'''

Zdegradowana Cracovia była prze cały mecz równorzędnym partnerem dla drużyny
mistrza Polski i uległa jej po otwartej i wyrównanej walce, w której biało czerwonym brakło
przysłowiowego łutu szczęścia. Jeszcze bardziej podnieść się godzi, że właśnie Cracovia, a
nie Górnik nadawała przez długie okresy ton grze. Zwłaszcza od momentu wznowienia gry
po przerwie biało-czerwoni przystąpili do całkowitego oblężenia bramki Szołtyska. Blisko
przez pół godziny kotłowało się bez przerwy na polu karnym Górnika, mnożyły się kornery,
egzekwowano rzuty wolne w najbliższym sąsiedztwie pola karnego, ale bramka Górnika była
nadal jak gdyby zaczarowana. W idealnych pozycjach nie wytrzymywali nerwowo i fatalnie
pudłowali Malarz, Marciniak i Swoboda.

Broniąc się z jakąś bezprzykładną ofiarnością piłkarze zabrscy zaprzeczali tym
samym wszelkim pogłoskom o zastosowaniu „ulgowej taryfy” względnie o jakichś
kombinacjach „zielonej drogi” do swojej bramki. Czasem nawet odnosiło się wrażenie, że to
Górnik walczył w tym meczu o jakąś nadzwyczajną stawkę.

Niemniej, meczy był widowiskiem bardzo interesującym, a jego fragmenty zwłaszcza
w okresach kiedy Pohl i jego koledzy zaskakiwali defensywę przeciwnika szeregiem
fajerwerków technicznych i kapitalnymi akcjami inicjowanymi z głębi własnego pola oraz w
momentach, kiedy biało-czerwoni jak gdyby taranem rozbijali gąszcz skomasowanych nóg i
ciał pod bramką Szołtyska, stanowiły wielkie i udane zakończenie sezonu pierwszoligowego
w Krakowie.

Wspominając o inicjowaniu przez napad Górnika akcji w głębi własnego pola nie sposób
pominąć milczeniem faktu, że z właśnie z takiej akcji padła jedyna bramka dnia. W 28
minucie Marciniak otrzymawszy prostopadłe podanie od Malarza poszedł z piłką na przebój
środkiem pola. Wyminął Franosza i wyszedł na wolne pole tuż po minięciu pola karnego.
Wówczas jak tygrys wyskoczył naprzeciwko niego z bramki Szołtysek i ścieśniając do
minimum kąt strzału zmusił Marciniaka, aby ten posłał bombę wprost w niego. Odbita od
bramkarza gości piłka znalazła się znów na polu karnym Górnika. Wędrowała tam niemal
przez pełne 5 minut, w którym to czasie napad Górnika w całości zdążył się cofnąć pod swoją
bramkę. Stamtąd właśnie wyłuskał piłkę Pohl, wystawił momentalnie swego partnera na
flance Lentnera, a ten w szybkim rajdzie przeniósł akcję na pole przeciwnika. Dobra centra
lewoskrzydłowego Górnika padła dokładnie pod nogi centrującego Jankowskiego, który…aż
dziwić się musiał, że pozostawiono mu tyle swobody. „Jana” nie atakowany przez nikogo
dobrze mierzonym strzałem umieścił piłkę w górnym lewym roku bramki.

Łudząco podobny do tego z 28 minuty przebój zainicjował Marciniak w 50 minucie
otrzymawszy wyłożona piłkę od Manowskiego. Łudząco podobna była również interwencja
Szołtyska, no i łudząco podobny efekt. Najbardziej kapitalną sytuację zaprzepaścił jednak
Malarz. W 64 minucie znalazł się on, sam oko w oko na polu karnym z Szołtyskiem i zamiast
spokojnie plasować strzał, rąbnął bombę, która poszła ponad poprzeczką.

Te trzy kapitalne szanse na zdobycie bramek przez Cracovię nie były czymś wyjątkowym
i odosobnionym. Wiele szans na zdobycie bramki, a w dalszej konsekwencji choćby
wyrównania zaprzepaścili również Swoboda, Jarczyk i Manowski.

Najlepszym zawodnikiem biało-czerwonych był jednak Konopelski. Grając role drugiego
stopera, poświęcił się całkowicie Pohlowi, i sprawił że najlepszy zawodnik Górnika niewiele
sobie pograł w Krakowie. Bardzo dobrze grali również Durniok i Mazur w obronie. Bramkarz
Michno, nagrodzony wielokrotnie rzęsistymi oklaskami za efektowne i brawurowe parady,
stanowił również jeden z najlepszych punktów zespołu pokonanych.

W drużynie Górnika – wskutek ograniczonej swobody ruchów Pohla – największą
aktywność i najbogatszy repertuar zagrań zademonstrowali obaj skrzydłowi Lentner i
Jankowski. W pomocy Olejnik zarówno w rozbijaniu przeciwnika jak i w kontynuowaniu
akcji ofensywnych przewyższał wyraźnie kolegę z lewej strony. Kwartet obrony Górnika zdał
celująco egzamin, przetrzymując wielokrotnie nawałowy szturm biało-czerwonych.

''St. Habzda, Przegląd Sportowy nr 203, 16 listopada 1959 r.''

==Linki zewnętrzne==

* [http://buwcd.buw.uw.edu.pl/e_zbiory/ckcp/p_sportowy/1959/nr203/directory.djvu Przegląd Sportowy nr 203 (3438)] (djvu)

[[Kategoria:Cracovia|1L1959.11.15]]
[[Kategoria:Mecze w ekstraklasie w sezonie 1959|1959.11.15]]