09.11.1975 - ROW Rybnik - Górnik Zabrze 1:0

9 listopada 1975 1. liga 1975/76, 12. kolejka	ROW Rybnik	1:0 (0:0)	Górnik Zabrze	Sędzia: Łukasz Bartosik (Kraków) Widzów: ok. 12 000
	Frydecki 71	1:0
Franciszek Pelczar Tadeusz Śmietana Józef Golla Wieczorek Henryk Broja Józef Skóra Ryszard Błachut Gerard Pawlik (46 Jerzy Szulik) Jerzy Mrowiec Eugeniusz Lerch Henryk Zdebel		SKŁADY	Piotr Gajda Joachim Gorzawski Adam Popowicz Henryk Wieczorek Zygmunt Bindek (53 Lucjan Kwaśny) Zygfryd Szołtysik Józef Kurzeja Stanisław Gzil Herbert Kaszel (25 Jarosław Studzizba) Andrzej Szarmach Ireneusz Lazurowicz
			Trener: Andrzej Gajewski

Relacje

Sport

Z dwojga złego lepszy ROW

Rybnik. „Branżowy” pojedynek górniczych zespołów z Rybnika i Zabrza zakończył się zdobyciem dwóch punktów przez gospodarzy, ale gdyby punkty nie zdobywało się za zwycięstwo, lecz za styl i poziom gry, obie drużyny zeszłyby z boiska pokonane. Dawno już nie oglądaliśmy tak słabego meczu. Jednym urozmaiceniem dla kilkunastotysięcznej widowni, mającej jeszcze w pamięci bardzo dobre spotkanie tych zespołów w rundzie wiosennej, były popisy nieudolności piłkarzy, tak jednej jak i drugiej drużyny.

W pierwszej części gry obydwa zespoły przeprowadziły po… jednej składnej akcji. W 12 min. Kaszel z najbliższej odległości strzelił bardzo silnie, ale wprost w bramkarza gospodarzy umożliwiając mu w ten sposób sparowanie strzału. W 10 min. później rybniczaninie po składnej kombinacji znaleźli się na polu karnym przeciwników, ale na tym się skończyło. Pozostałe minuty przed przerwą wypełnione były niecelnym podaniami, złymi dośrodkowaniami, indywidualnymi- najczęściej przegrywanymi- pojedynkami oraz ogólnym chaosem. Jedynym zawodnikiem próbującym powiązać akcję swych kolegów był Szołtysik. Ponieważ jednak zdany był wyłącznie na własne siły, nie na wiele zdały się jego wysiłki.

Osobny rozdział wczorajszego spektaklu piłkarskiego W Rybniku stworzył napad zabrzan, a zwłaszcza jego centralna dotąd postać Andrzej Szarmach. Zawodnik, którego głównymi atutami są: szybkość, przebojowość, dynamika oraz dobra gra bez piłki, „odwalił” pańszczyznę i to w najgorszym wydaniu. Nie wychodził do podań, nie angażował się zupełnie o walkę do piłki, starał się jak gdyby pozorować grę.

Trener Gajewski dokonał dwóch zmian, ale nie przyniosły one najmniejszej poprawy. Kaszel po 25 min. wymieniony został na Studzizbę, ale gdybyśmy byli złośliwi, powiedzielibyśmy, że i tak grał o kilkanaście minut za długo. Jego następca tylko przez kilka minut łudził sympatyków swojej drużyny, że może dobrą grą odróżni się od swoich kolegów. Kwaśny natomiast przyglądając się z ławki rezerwowych przez kilkadziesiąt minut grze swych partnerów do tego stopnia utrwalił sobie ich ślamazarny styl, że po wejściu na boisku pierwszego prostego podania nie potrafił przyjąć.

W czasie krótkich momentów ożywienia, jakie zanotowaliśmy po przerwie, padła jedyna bramka meczu. Dość składna, ale zbyt skomplikowana zapowiadająca się akcja rybniczan zakończona została celnym podaniem do Frydeckiego, który nie zmarnował okazji. W kilka minut później Blachut znalazł się sam na sam z Gajdą i mając maksymalną swobodę nie potrafił celnie trafić.

W trakcie całego spotkania nie zauważyliśmy ani jednego prawidłowo wykonanego dośrodkowania! Niecelnych podań był tyle, że piłkę łatwiej było dostać od niecelnie podającego przeciwnika, niż kolegi z zespołu, zaś na potwierdzenie anemii strzałowej można przytoczyć fakt, że np. w zespole gości zawodnikiem, który najczęściej strzelał w kierunku bramki był obrońca- Popowicz. Wszystko to skłania do lakonicznej opinii: gospodarze wygrali, ponieważ zabrzanie byli zespołem gorszym.

Jerzy Namysło, Sport nr 220 z dnia 10.11.1975r.