13.09.1975 - Górnik Zabrze - Stal Mielec 1:1

13 września 1975 (sobota) 1. liga 1975/76, 6. kolejka	Górnik Zabrze	1:1 (0:1)	Stal Mielec	Zabrze, stadion Górnika Sędzia: Adam Szura (Wrocław) Widzów: ok. 12 000
	Szołtysik 60	0:1 1:1	Domarski 39
			Bielewicz 76
Andrzej Fischer Zygmunt Bindek (46 Jan Jonda, 76 Bogdan Kuczyński) Henryk Wieczorek Joachim Gorzawski Jarosław Studzizba Zygfryd Szołtysik Stanisław Gzil Józef Kurzeja Lucjan Kwaśny Andrzej Szarmach Ireneusz Lazurowicz		SKŁADY	Zygmunt Kukla Krzysztof Rześny Marian Kosiński Edward Bielewicz Ryszard Per Włodzimierz Gąsior Grzegorz Lato Henryk Kasperczak Zbigniew Hnatio Jan Domarski Edward Oratowski
Trener: Andrzej Gajewski			Trener: Edmund Zientara

Dodatkowe informacje

Błąd przy generowaniu miniatury: Brak pliku

Bilet meczowy.

• Według innego źródła Kuczyński za Jondę w 83. minucie.

Relacja

Sport

Szołtysik gra jak za dawnych lat

Zabrze. „Bohaterowie są zmę­czeni” — tak należałoby, w lapi­darnym skrócie ocenić grę trójki reprezentantów Polski: Laty, Kasperczaka i Szarmacha. Ci, którzy przybyli na zabrzańskie trybuny w oczekiwaniu świetnej gry wspomnianej trójki niewątpliwie się zawiedli. Ani Szarmach ani Lato bramek nie zdobyli, aczkolwiek obaj mieli ku temu okazje. Inna sprawa, że ci wyborowi strzelcy nie tylko odczuwali trudy meczu z Holandią, ale także nie otrzymy­wali od swych partnerów odpo­wiednich celnych piłek na dobieg. Pierwszoplanowym piłkarzem na boisku był Zygfryd Szołtysik. Imponował błyskotliwą techniką, przeglądem sytuacji, szybkością (!) kondycją i wreszcie precyzyjnymi strzałami. Szołtysik był nominalnym pomocnikiem, ale często, z dużym powodzeniem, występował w roli napastnika. Swą świetną grę ukoronował wyrównującym golem.

Sam mecz zaczął się dramatycz­nie. Już w 1 min. Lato znalazł się w pozycji sam na sam z Fische­rem i górnicy tylko desperac­kiemu wślizgowi w wykonaniu swego bramkarza zawdzięczają, iż nie utracili wówczas bramki. W kontrataku Szarmach energicznie przebił się przez mielecką defen­sywę, lecz w decydującym mo­mencie stracił kontakt z piłką. W 12 min. pokazową akcją mielczan przerwał Szołtysik, który odebrał piłkę Lacie gdy ten składał się do strzału. W minutę później wi­downia powstała z miejsc. Kapi­talne zagranie Szarmacha przejął na głowę Szołtysik, z3m.strze­lił, lecz Kukla ryzykancką paradą zagrodził piłce drogę do statki. Napór zabrzan nie ustawał, w 17 min. Szarmach „wykołował” nie­mal w miejscu 2 mieleckich defensorów, nadbiegł. trzeci i bez pardonu ściął z nóg zabrzańskiego napastnika. Karny? Nie, arbiter nie przerwał gry i chyba dla wy­równania rachunku nie uczynił tego również w 31 min., kiedy to wybiegającego z piłką na wolną pozycję w obrębie „16” Grzegorza Latę zatrzymał za koszulkę Gorzawski!

Mało dotychczas widoczny Domarski zdecydował się w 39 min. na solowy rajd. Przechwycił pił­kę niemal na środkowej linii bo­iska, gnał z nią przed siebie w ar­tyście Wieczorka i Studziżby. Obrońcy Górnika liczyli na podanie do Laty, a tymczasem Domarski strzelił silnie po ziemi i Fischer nie zdołał zatrzymać piłki. Nieco wcześniej pięknym strzałem z wo­leja popisał się Szołtysik, ale Ku­kla zdołał sparować piłkę w pole. Po przerwie mielczanie początko­wo mocno nacierali, długie poda­nia Kasperczaka mijały jednak Latę, na lewej flance Stali wy­raźnie brakowało Karasia. Kasperczak zresztą z minuty na minu­tę tracił siły, Lato pozbywał się animuszu, a Domarski wikłał się w indywidualne pojedynki z za brzanami. W 60 min. pod bramką Stali powstało olbrzymie zamieszanie, kolejno strzelali Lazuro­wicz, Gzil i Szarmach, wreszcie z prawej strony Szołtysik precy­zyjnym strzałem pokonał Kuklę.

Remisując w Zabrzu Stal spra­wiała wrażenie zadowolonej ze zdobycia punktu. Mielczanie byli zespołem bardziej niż Górnik wyrównanym, ale nie tak bojo­wym jak w ostatnich meczach li­gowych. Niezbyt pewną linię obrony często musieli wspierać po­mocnicy. Musiało się to odbić na grze Laty i Domarskiego. Górnik miał kilka wyraźnie słabych punktów, druga linia to wyłącznie Szołtysik. Osamotniony Szarmach starał się jak mógł by w końcu zrezygnować z wysiłków przełamania w pojedynkę defensywy Sta­li. W sumie widownia była świad­kiem szybkiego, emocjonującego pojedynku, nie stojącego jednak na najwyższym poziomie.

Jan Fiszer, Sport nr 180 z 15 września 1975 r.