14.04.1982 - Górnik Zabrze - Lech Poznań 2:1

14 kwietnia 1982 (środa), godzina 17:30 1. liga 1981/82, 25. kolejka	Górnik Zabrze	2:1 (1:0)	Lech Poznań	Zabrze, stadion Górnika Sędzia: Andrzej Libich (Warszawa) Widzów: 3 000
	Pałasz 18 Brzeziński 68	1:0 2:0 2:1	Oblewski 84 g
Aleksander Famuła Bogdan Gunia Werner Leśnik (70 Joachim Klemenz) Tadeusz Dolny Marian Zalastowicz Krzysztof Szwezig Waldemar Matysik Erwin Koźlik Leszek Brzeziński Andrzej Pałasz Hubert Fait (54 Eugeniusz Tomala)		SKŁADY	Piotr Mowlik Krzysztof Pawlak Józef Adamiec Janusz Małek Hieronim Barczak Jerzy Krzyżanowski (68 Piotr Grobelny) Tadeusz Wiśniewski (37 Remigiusz Marchlewicz) Marek Skurczyński Rafał Stroiński Bogusław Oblewski Mariusz Niewiadomski
Trener: Zdzisław Podedworny			Trener: Wojciech Łazarek

Relacja

Sport

Asekuracja nie popłaca

Zabrze. Lech wystąpił w meczu z Górnikiem osłabiony brakiem Szewczyka i Okońskiego, których nie prędko zobaczymy na boisku, jako że dziś poddani zostaną operacji łąkotki. To sprawiło, iż zastosował wybitnie obronny manewr. Goście zwalniali grę, często uciekali się do fauli, rzadko próbując kontratakować. Do zmiany stylu nie zmusiła ich nawet utrata już w 17 min. bramki. Dopiero tuż przed przerwą oddali pierwszy celny strzał na bramkę Famuły (Oblewski). Było to tym dziwniejsze, iż pierwszą połowę grali z wiatrem i jak się rzekło - po utracie gola, nie mieli nic do stracenia. Tej asekuracyjnej postawy nie potrafili wykorzystać zabrzanie. Jak nam potem po meczu powiedział trener Zdzisław Podedworny, jego podopiecznych usprawiedliwia fakt, iż po dwóch kolejnych porażkach chcieli mecz z Lechem koniecznie wygrać, stąd ich poczynania cechowała zbytnia nerwowość. Dopiero po uzyskaniu prowadzenia śmielej ruszyli do przodu, ale zbyt długo zwlekali z przekazywaniem piłki wychodzącym na pozycję kolegom, szczególnie Szwezig, zbyt mało również strzelali.

Po zmianie stron, kiedy z kolei zabrzanie mieli sprzymierzeńca w wietrze, wydawało się, iż wreszcie ruszą do przodu, zagrają z rozmachem. Nic takiego nie nastąpiło. Gospodarze cofnęli się do obrony, a ponieważ taki styl im nie odpowiada, więc Lechici często gościli na przedpolu Famuły i bliscy byli wyrównania. Poznaniaków poderwał do ataku Pawlak, który przeszedł do napadu, zaś najgroźniejszego strzelca mieli w osobie Oblewskiego.

Zabrzanie rychło zrozumieli, iż gra w defensywie nie może przynieść im sukcesu. Rzucili się do kolejnego ataku i w 67 min. po pięknej akcji Matysika z Brzezińskim, ten ostatni silnym strzałem z ostrego kąta podwyższył na 2-0. Utrata drugiego gola podrażniła wyraźnie poznaniaków i za wszelką cenę chcieli uzyskać przynajmniej honorową bramkę, co im się w końcu udało. Na 6 min. przed końcowym gwizdkiem Oblewski, który dotychczas nie miał szczęścia w strzałach, tym razem mimo asysty Dolnego wyskoczył do górnego podania i celnym strzałem głową zmusił dobrze spisującego się Famułę do kapitulacji. Bramka ta zdopingowała zespół gości do jeszcze energiczniejszych ataków ale na wyrównanie zabrakło im czasu. Zresztą prawdę mówiąc, nie zasłużyli na remis, gdyż zbyt asekuracyjnie zagrali w pierwszej połowie.

W sumie nie było to porywające widowisko. Z piłkarzy powołanych na najbliższe zgrupowanie do Kamienia widzieliśmy dwóch: Mowlika i Niewiadomskiego, trzeci Okoński jest kontuzjowany. Zarówno Mowlik jak i Niewiadomski nie potwierdzili swoją grą nominacji. Bramkarz Lecha ma na sumieniu pierwszą bramkę, gdyż interweniował zbyt wolno. W kilku innych przypadkach nie mógł opanować piłki i tylko raz w 87 min. przy strzale Szweziga popisał się refleksem. Niewiadomski był przez długie okresy czasu zupełnie niewidoczny.

Henryk Kowolik, Sport nr 36 z dnia 15 kwietnia 1982