15.11.1987 - Górnik Zabrze - Olimpia Poznań 3:1

15 listopada 1987 (niedziela) 1. liga 1987/88, 14. kolejka	Górnik Zabrze	3:1 (1:0)	Olimpia Poznań	Zabrze, stadion Górnika Sędzia: Michał Listkiewicz (Warszawa) Widzów: 8 000
	Iwan 8 k Cyroń 61 g Baran 84	1:0 2:0 2:1 3:1	Duchowski 62
(1-4-4-2) Józef Wandzik Jacek Grembocki Józef Dankowski Marek Piotrowicz Robert Warzycha Marek Majka Ryszard Komornicki Andrzej Iwan (72 Krzysztof Kołaczyk) Jan Urban Andrzej Orzeszek (46 Krzysztof Baran) Ryszard Cyroń		SKŁADY	(1-3-1-4-2) Jerzy Bzdęga Bernard Siebert Remigiusz Marchlewicz Ryszard Łukasik Waldemar Sobkowiak Marek Siwa (87 Mariusz Gromek) Jacek Duchowski Sławomir Najtkowski Andrzej Borówko Jerzy Kaziów Jacek Mencel (66 Jan Przybyło)
Trener: Marcin Bochynek

Dodatkowe informacje

Bilet meczowy.

• Według innego źródła widzów ponad 10 000.

Relacje

Sport

Zgodnie z planem

Zabrze. Początek spotkania Krzysztof Baran oglądał z ławki rezerwowych, a jeszcze dalej do zabrzańskiego boiska miał Marek Kostrzewa, uczący się pilnie języka francuskiego w Cherbourgu. Miejsce Barana zajął w pierwszej połowie Orzeszek, natomiast zamiast drugiej hasał po lewej stronie Warzycha. I to ze znakomitym skutkiem. Już w 8 minucie Bzdęga nie widział innej możliwości zatrzymania szczególnie wyjątkowego nabytku zabrzan jak faula na polu karnym, co w chwilę później bez problemu zamienił na bramkę strzałem z 11 metrów Iwan.

W ciągu następnych 7 minut tenże Warzycha mógł sam zapewnić swej drużynie prowadzenie różnicą trzech bramek, ale najpierw na wysokości zadania stanął Bzdęga, a następnie sprytnie uderzona piłka zatrzymała się wprawdzie w siatce, ale nie po tej co trzeba stronie. Zresztą, opis wszystkich sytuacji, które mogły a nawet – biorąc pod uwagę piłkarskie aspiracje Urbana i spółki – powinny zakończyć się zdobyciem następnych bramek, zająłby tyle miejsca, że nie wystarczyłoby już go na pozostałe sprawozdania. Ale że nonszalancja nikomu jeszcze w takich sytuacjach nie pomogła, na drugi gol przyszło czekać do 62 minuty. Najpierw szarżował Iwan, powstrzymywał go przed linią pola karnego Bzdęga, potem Majka idealnie z rzutu wolnego podał na głowę Cyronia, a ten stojąc sam kilka metrów przed bramką nie miał innej możliwości.

Dopiero wówczas goście zdobyli się na odważną i sensowną odpowiedź. Duchowski wyprowadził w pole zabrzańskich obrońców i z bliska pokonał Wandzika. Okazało się, że defensywa Górnika monolitem nie jest, co próbował wkrótce sprawdzić jeszcze raz Mencel. Czasu miał niby dość, ale doświadczenia nie za wiele. Wandzik znów był górą. Ostatnie słowo należało jednak do gospodarzy. Irytujący do tej pory Baran wreszcie przypomniał sobie w jakim celu został sprowadzony do Zabrza i w kiedyś klasyczny dla siebie sposób po raz trzeci zmusił do kapitulacji Bzdęgę.

3-1, łatwo, lekko, choć może niezbyt przyjemnie dla oka. Ale i to wystarczyło na pokonanie zespołu, który z ponad półgodzinnym opóźnieniem zorientował się, że może i na tym stadionie powalczyć nie tylko o uniknięcie porażki za minus jeden punkt.

Mirosław Nowak, Sport nr 224 z 16 listopada 1987